My Lovely Green Tea Memory เกิดใหม่อีกทีขอดีกว่าเดิม

Kgai (ไกล) - เด็กชายไร้เพื่อนที่รักในความยุติธรรมและความสงบ ชอบดูภาพยนตร์และวิเคราะห์เรื่องราวต่างๆ มีจินตนาการกว้างไกล เวลาเรียนมักมองออกไปนอกหน้าต่าง ปัจจุบันอายุ 25 ปีทำงานตำแหน่งวิศวกรข้อมูลให้กับบริษัทต่างชาติ เขามักจะใช้ชีวิตไปวันๆโดยไร้จุดหมาย เป็นคนไม่เชื่อใจใคร และคิดว่าชีวิตตัวเองล้มเหลว เกลียดสังคมจอมปลอมที่เต็มไปด้วยคนเห็นแก่ตัวและคิดว่าตัวเองถูกเสมอซึ่งเขารู้ตัวดีว่าเป็นหนึ่งในนั้น มองโลกในแง่ลบ

Hana (ฮานะ) - เด็กน้อยลูกครึ่งญี่ปุ่นที่เพิ่งย้ายมาใหม่และเป็นที่หมายปองจากหนุ่มๆทุกชั้นเรียน ฮานะเป็นคนร่าเริงแจ่มใส จิตใจดี ชอบช่วยเหลือคนอื่น ใครเห็นก็ต้องหลงรัก แต่เสียอย่างเดียวฮานะชอบขาดเรียนโดยที่ให้เหตุผลว่าป่วย ทำให้หนุ่มๆทั้งหลายจดจ่อรอการกลับมาจนไม่มีสติกับการเรียน

Time (ไทม์) - บุคคลปริศนาที่โผล่มาจากไหนไม่รู้ ที่สำคัญ! ไม่มีใครให้ความสำคัญกับเขาเลย ทำเหมือนกับไม่เคยมีตัวตนอย่างนั้นแหละ คงมีแค่เราที่รู้สึกแปลกๆเวลาต้องอยู่ใกล้เจ้าหมอนั่นสินะ

Fable (เฟเบิล) - น้องเล็กของห้องฉายาสาวแว่นอ๊องๆ ชอบทำตัวแปลกๆมึนๆเบลอๆ คนเลยคิดว่าเป็นพวกแปลกๆ รวมๆแล้วก็คือสาวโก๊ะนั่นแหละ ถ้าเทียบกับฮานะแล้วก็คงเป็นไข่ปลาคาเวียร์กับกะเพราหมูสับ ซึ่งก็แน่นอนอยู่แล้วว่าฮานะน่ะคือไข่ปลาคาเวียร์ชั้นดี แต่ยัยนี่อ่ะก็แค่กะเพราร้านป้าหน้าปากซอย

Natnicha (ณัฐณิชา) - คุณครูผู้ที่มีความคิดแตกต่างจากเพื่อนร่วมงานทั่วๆไป เธอเป็นคนที่รักในสิทธิเสรีภาพและการแสดงออกของเพื่อนร่้วมโลก จะเรียกว่าเป็นพวกเสรีนิยมก็คงไม่ผิดไปจากความเป็นจริงสักเท่าไหร่

Montree (มนต์ตรี) - ผอ.คนปัจจุบันของโรงเรียนอาณาประชาฏาษฏร์

운재수 (อุนแชซู) - นายกรัฐมนตรีที่ดำรงตำแหน่งอยู่ในช่วงเวลาดำเนินเรื่องหลัก

PROLOGUE

CHAPTER: 0

     สวัสดีผมไกล์นะครับเป็นคนชิวๆ 

ปกติเป็นคนที่สนใจแต่เรื่องของตัวเอง 

ไม่ค่อยแคร์สายตาใครสักเท่าไหร่ 

คนส่วนใหญ่เลยไม่ค่อยชอบผม เพราะผมกล้าที่จะพูดในสิ่งที่คนส่วนใหญ่รู้ว่าจริงแต่ไม่อยากได้ยิน 

ผมเป็นพวก Agnostic หรือถ้าแปลเป็นภาษาไทยก็คงเป็นพวกที่คิดว่าเรายังไม่สามารถพิสูจน์ถึงการมีอยู่ของสิ่งทีเหนือธรรมชาติอย่างพระเจ้าได้ แต่ก็ไม่ได้บอกว่าพระเจ้าไม่มีจริงเหมือนกับ Atheist 

ถ้าพูดสั้นๆก็คือผมไม่ได้เห็นด้วยกับความเชื่อในศาสนาต่างๆ แต่ก็ไม่ได้ไม่เห็นด้วยนั่นเองครับ 

พ่อผมนับถือคริสต์ ส่วนคุณแม่ของผมนับถือพุทธ 

ตัวผมในวัยเด็กเคยนับถือพุทธและเชื่อเรื่องบาปบุญคุณโทษมาก ผมเคยตื่นตอนเช้ามารอใส่บาตร และขอพรเรื่องเดิมซ้ำๆทุกวัน

ผมเคยขอว่า “ขอให้ผม คุณตา คุณยาย พ่อ คุณแม่ น้า และทุกคนที่ผมรักไม่มีวันตาย”

มันอาจจะเป็นเรื่องตลกถ้าผมเล่าให้ใครฟังถึงคำขอของผม แต่ผมในตอนนั้น ก็เชื่อจริงๆว่าถ้าผมทำบุญมากพอ ก็จะทำให้ผมและคนที่ผมรักสามารถมีชีวิตอยู่ด้วยกันตลอดไป

แต่เมื่อเวลาผ่านไปพอผมเริ่มโตขึ้น ก็ได้เห็นถึงเรื่องราวหลายเหตุการณ์ที่เข้ามาทำให้ความเชื่อของผมเริ่มสั่นคลอน ไม่ว่าจะเป็นการที่ พระสงฆ์บางองค์มีเครื่องบินส่วนตัวใช้ บางองค์เล่นแคมฟรอกคุยกับผู้หญิง หรือแม้กระพระสงฆ์บางองค์ที่หลอกเอาเงินจากสาวกมาสร้างสิ่งบูชาต่างๆ

เพราะการที่ผมได้เติบโตมาในสังคมที่ทำให้ผมได้รับรู้ถึงเรื่องพวกนั้น มุมมองของผมต่อพระสงฆ์และความเชื่อในวัยเด็กไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป ผมเลยตัดสินใจเลิกเชื่อในศาสนาพุทธ

หนึ่งในเหตุผลที่ทำให้ผมได้มารู้จักกับศาสนาคริสต์ก็คงเป็นเพราะการที่ได้ย้ายมาโรงเรียนนานาชาติที่ค่อนข้างจะเคร่งเรื่องศาสนาในระดับนึงเลย

เรามีวิชาเรียนพระคัมภีร์และกิจกรรมเกี่ยวกับศาสนามากมาย ผมได้ซึบซับความรู้และเรื่องราวเกี่ยวกับพระเจ้ามากมายจนกระทั่งได้ตัดสินใจเข้าร่วมนมัสการที่โบสถ์ช่วงมหาลัยเป็นปีๆ 

แต่ในท้ายที่สุดแล้วผมก็เลิกไปโบสถ์เพราะเมื่อได้รู้จักและศึกษาเรื่องราวของพระเจ้า ผมรู้สึกว่าผมไม่สามารถพิสูจน์ถึงการมีอยู่ของพระองค์ได้เลย นอกจากการเชื่อโดยไร้ซึ่งคำถาม แต่เนื่องจากผมเป็นคนชอบตั้งคำถาม ทำให้หลังจากมาคิดไตร่ตรองดูดีๆแล้วผมเลยตัดสินใจเลิกเข้าร่วมนมัสการที่โบสถ์ถ้าหากผมยังไม่สามารถเชื่อได้แบบบริสุทธิ์ใจ

และปัจจุบันผมก็ได้กลายเป็น Agnostic อย่างเต็มตัว